Rijden door de mist
Know your direction
“Brains aren’t designed to get results, they go in directions. If you know how the brain works you can set your own directions. If you don’t, then someone else will.“
- Richard Bandler
Zelfredzaamheid in leiderschap begint bij één keuze: zelf sturen
Het was het einde van de ochtend.
De koffiebekertjes van de eerste teammeeting stonden nog op tafel, mijn hoofd vol nieuwe plannen.
Ik greep naar mijn telefoon: dertig gemiste oproepen.
Die ene seconde tussen weten en beseffen is een stilte die ik nooit vergeet.
Mijn vader was overleden.
En dan, bijna vanzelf, verschijnt er een stoet mensen die voor je willen zorgen.
Lief, oprecht.
Maar ook ingewikkeld. Want niet iedereen heeft door wat hij of zij eigenlijk zegt.
Ik denk: gelukkig weet ik wat woorden kunnen doen, hoe taal soms iets anders zegt dan iemand bedoelt.
Maar niet iedereen hoort die laag, en juist daarom blijft zo’n zin hangen.
“Pas je wel op? Als je zo doorgaat, krijg je straks een klap — van links of rechts.”
Die zinnen bleven hangen, alsof ik ineens niet meer wist hoe ik moest rijden.
Een klap? Van wie? Van links of rechts? Wat zeg je nu eigenlijk?
De keuze om zelf te blijven rijden
Toch deed ik wat ik altijd doe als het leven plotseling mistig wordt: ik hield het stuur vast.
Ik koos mijn eigen weg door de rouw heen — met mijn structuur, mijn tempo, mijn manier van doorgaan.
Ik bleef werken, bouwen, bewegen. Niet om te vluchten, maar om mezelf te dragen.
Soms letterlijk, met beide handen aan de trapleuning om niet stil te vallen.
In die periode leerde ik iets wat ik al vaker had gezien, maar nu pas echt begreep:
de ongelooflijke veerkracht van mensen.
We onderschatten hoeveel we kunnen dragen.
Op het nieuws zien we vooral hoe we lijden — met een lange ij —
maar ik kies liever voor leiden, met een korte ei.
Het verschil zit in één letter, maar het maakt het hele verschil.
Je kunt slachtoffer zijn van wat je overkomt,
of je kunt zien dat het leven je iets toewerpt om te overwinnen.
Dat is geen ontkenning van pijn, maar een keuze voor richting.
Zelfredzaamheid is geen eenzaamheid
Rouw heeft twee kanten.
Het gemis, maar ook de erfenis.
Ik koos ervoor om de kracht van mijn vader mee te nemen in plaats van zijn afwezigheid.
Wat ik draag, draag ik bewust.
En dat is misschien wel de kern van zelfredzaamheid in leiderschap:
weten wat je meeneemt op de bus, en wat je achterlaat.
Zelfredzaamheid is geen koude onafhankelijkheid.
Het is weten dat je altijd invloed hebt op hoe je verder rijdt —
ook als de weg vol bochten zit.
Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen rit,
in werk, in relaties, in ondernemerschap.
Dat is de rode draad die ik overal terugzie —
bij mezelf én bij leiders die ik begeleid in onze trainingen bij Hands-up Academy.
Drie inzichten voor toekomstgericht leiderschap
Kies je koers. Anderen mogen meedenken, maar jij beslist waar je heen rijdt.
Blijf in beweging. Stilstand is soms verleidelijk, maar groei vraagt richting, niet perfectie.
Draag bewust. Wat je vasthoudt, bepaalt hoe zwaar de bus rijdt.
Soms lijkt het alsof we vergeten dat het leven diepe dalen kent — en dat we daartegen bestand zijn.
Zonder dalen geen hoogte, zonder mist geen licht.
Wie zelf het stuur vasthoudt, ontdekt dat zelfs in de dichte mist de weg onder je wielen blijft bestaan.
Lees meer over toekomstgericht en mensgericht leiderschap op handsupacademy.nl.